Prolog

Czasami wydaje mi się, że cały świat zwraca się przeciwko mnie. Że los chce zrobić wszystko, bym się załamała. Bym chciała zakończyć moje bezsensowne życie.

Wtedy najszybciej, jak tylko mogę, uciekam od ludzi, by zostać sama. Łzy powoli zaczynają spływać mi po policzkach. Nie mogę nabrać powietrza. Duszę się. Po chwili padam na ziemię. Cichy szloch szybko zamienia się w głośny płacz.

Dzieje się to za każdym razem, gdy życie zadaje mi kolejny, bolesny cios.

Jednak wiem, że muszę się pozbierać. By nie skrzywdzić przyjaciół i, co najważniejsze, nie stracić samej siebie.

Ponieważ wiem, że cokolwiek złego by się nie działo, jest to po to, abym mogła cieszyć się szczęściem, kiedy ono w końcu nadejdzie.

Czasem trzeba upaść, aby później się pozbierać i zmierzyć z rzeczywistością ze zdwojoną siłą.

Czasem trzeba poczuć smutek, aby móc cieszyć się szczęściem.       

Ponieważ szczęście bez smutku nie istnieje.

Jedynie znając smak porażki możemy poznać smak zwycięstwa.  

Ciemność otaczała ich ze wszystkich stron. Nie było niczego, co przynajmniej w niewielkim stopniu zniwelowałoby wszechogarniający, przerażający mrok.

— Nienawidzę cię – syknęła.

Gdyby wiedziała, gdzie on obecnie się znajduje, z pewnością uderzyłaby go najmocniej, jak tylko potrafiła. Jednakże brak czegoś, co oświetlałoby pomieszczenie, w którym się znajdowali, pokrzyżowało jej plany.

Tymczasem pozostawało jej  tylko siedzieć na zimnej podłodze, z podkulonymi nogami i opartej na nich brodzie, kiwając się w przód i w tył, co było efektem strachu. Przerażenia, którego w żadnym stopniu nie chciała okazać swemu towarzyszowi. Spodziewała się, że w najbliższym czasie jej życie dobiegnie końca. Nie miało żadnego znaczenia to, czy nastąpi to za parę minut, godzin czy dób; i tak przez ten czas nie zdoła zrobić nic pożytecznego. Wiedziała, iż jej szanse na ucieczkę są nikłe. Nie miała pojęcia, gdzie się znajdują i czy ktokolwiek kiedykolwiek przybędzie do nich z pomocą.

— Ja ciebie też. — Z przeciwnego końca pokoju dobiegł do niej spokojny, przepełniony sarkazmem i chłodem głos, za którym ukrywał się powoli wyniszczający jego psychikę strach. Nie chciał jednak pokazać jej swojej słabości. O nie! To doszczętnie zniszczyłoby jego reputację. — Sądzę jednak, że w tej chwili wymienianie się tymi „czułymi” słówkami w niczym nam nie pomoże.

Nie znosiła go.

Nie dopuszczała do siebie faktu, że teraz będą musieli współpracować. O nie! Kiedy tylko nadarzy się odpowiednia na to okazja, ucieknie jak najdalej od niego. Z pewnością poradzi sobie sama. Będzie chciała o nim zapomnieć. Zapomnieć o znienawidzonym człowieku, z którym spędziła najgorsze chwile swojego życia. I zdecydowanie nie chciała spędzić z nim ostatnich momentów swojego istnienia.

Nie znosił jej.

W końcu, gdy znaleźli się w lochach, ucichła. Przestała zadawać swoje idiotyczne pytania i w końcu, z łaski swojej, się zamknęła, pomijając ostatnią wymianę zdań, dotyczącą ich wzajemnej nienawiści. Mimo tego, że była ona osobą, której sama obecność doprowadzała go do szału, wiedział, iż musi ją uratować. Miał przewagę. Dzięki wieloletniemu służeniu Czarnemu Panu miał pojęcie, gdzie obecnie przebywają i miał szansę ich stąd wyciągnąć. Miał szansę przeżyć. Ona nie.

*** 

Witam wszystkich, którzy zdecydowali się zajrzeć na tego bloga. Jest mi niezmiernie miło, że mogę podzielić się z Wami prologiem mojego nowego opowiadania. Datę publikacji pierwszego rozdziału planuję na za tydzień, ale od razu mówię, że wszystko może ulec zmianie. Cóż mogę jeszcze dodać... Mam wielką nadzieję, że zostaniecie tu ze mną na dłużej. Mile widziane będą także komentarze, bo dzięki nim będę wiedziała, ile osób czeka na ciąg dalszy.

Pozdrawiam Was cieplutko,

Hermenegilda.